‍

Het is al jaren geleden, maar ik weet het nog precies.

Begin februari. Buiten was het grijs en koud. Ik stond voor de spiegel en keek mezelf aan. Een diepe zucht ontsnapte me.

Moe. Mat. Leeg. Maar daar stond ik niet bij stil. Geen tijd voor. Werken moest, de agenda was vol, en dus ging ik.

Op dat moment liep mijn dochter binnen.
"Hey mam, ik heb uitval, dus lekker vroeg thuis!"
Heel even voelde ik een sprankje verlangen. Wat zou het fijn zijn om gewoon even samen een kop thee te drinken, te kletsen, écht contact te hebben.

Maar nee. De plicht riep.

"Je blijft toch niet zomaar thuis? Wat denk je wel niet! Er is toch niets ernstigs aan de hand? Je hebt niks gebroken, je ligt niet in een ziekenhuisbed. En trouwens, met hoge koorts heb je ook wel eens lesgegeven, dus stel je niet aan."

Dus ik slikte mijn gevoel weg, pakte mijn tas en stapte in de auto.

Net op dat moment fietste mijn zoon de straat in.
"Hey mam, we hebben uitval op school, dus ik ben lekker vrij!"

Twee tieners thuis, op een doordeweekse dag. Een kans om even adem te halen, om te verbinden. En eerlijk gezegd: het was nodig. Ik was doodmoe. Maar ik wuifde het weg.

Want nee, dat kon ik echt niet maken. Ik reed weg.

En toen gebeurde het….

Nog geen vijf minuten later raakte ik twee auto’s, botste twee keer tegen de vangrail en kwam achterstevoren tot stilstand op de A13. Midden op de snelweg, met het verkeer op me afstormend.

Alles werd stil.

Één gedachte: Dit kan zo niet langer. Dit móét anders!

‍

Neem jij jezelf serieus?

Achteraf zie ik het glashelder. Hoe vaak had ik signalen gekregen? Hoeveel rode vlaggen had ik genegeerd? Ik zag ze niet. Of beter gezegd: ik wílde ze niet zien.

Want opgeven was geen optie. Ik moest dóór. Prestatiedrang op en top. Altijd harder werken, altijd beter presteren. Grenzen? Die kende ik niet. Ik dacht dat iedereen zo leefde. Dat het normaal was. Hoe normaal is het om volledig los te raken van jezelf?

Maar op die snelweg werd het pijnlijk duidelijk: ik had mezelf jarenlang niet serieus genomen.

Ik nam mijn werk serieus. Mijn verantwoordelijkheden. De verwachtingen van anderen. Maar mijn eigen vermoeidheid? Mijn verlangen om even stil te staan? Mijn lijf dat schreeuwde om rust?

Dat wuifde ik weg. Tot ik letterlijk tot stilstand werd gedwongen.

‍

Prestatiedrang en perfectionisme: hoe de prestatiemaatschappij ons beïnvloedt

Je grenzen kennen en bewaken. Het is een thema waar we veel over horen. Maar hoe doe je dat? Die vraag krijg ik vaak van mijn cliënten.

In een wereld waarin alles draait om presteren, waarin succes wordt afgemeten aan je productiviteit, is er nauwelijks ruimte om stilte staan. We zijn zo gericht op doen dat we vergeten te zijn.

Maar hoe kun je grenzen stellen als je jezelf niet eens serieus neemt?

‍

Jezelf serieus nemen: de eerste stap naar het bewaken van je grenzen

Grenzen bewaken begint niet met een nee leren zeggen. Niet met betere planning of time management.

Het begint met luisteren. Naar die vermoeidheid die je voelt. Naar dat knagende gevoel dat het anders moet. Naar je lijf dat signalen afgeeft – al weken, misschien al jaren.

Dus vraag jezelf eens af:

1. Wanneer negeer jij je eigen signalen?
2. Waar duw je jezelf over grenzen, omdat je denkt dat het moet?
3. Wat zou er gebeuren als je jezelf net zo serieus zou nemen als je werk,  je verantwoordelijkheden, de verwachtingen van anderen?

‍

Het was een lange weg terug naar mezelf. Geen Quick fix, geen simpel stappenplan. Maar een proces. Eén waarin ik leerde luisteren naar mijn hart en mijn lijf. Waarin ik stap voor stap ontdekte hoe ik mijn grenzen kon voelen – en ze ook kon aangeven.

Nog steeds word ik uitgedaagd. Maar nooit meer ten koste van mezelf.

En jij?

Herken je dat gevoel van altijd maar dóór moeten? Wanneer stond jij voor het laatst stil bij wat je écht nodig hebt?

‍

Je grenzen bewaken begint met één simpele stap: jezelf serieus nemen

Want als jij het niet doet, wie dan wel?

‍

Herken jij jezelf in dit verhaal? Wacht dan niet tot dat jij met een klap tot stilstand komt. Ik snap dat je denkt het zelf te kunnen oplossen maar het is onmogelijk om je eigen blinde vlek te zien. Ik heb het immers ook geprobeerd. Je hebt iemand van buitenaf nodig die met je mee kijkt en je helpt helderheid te krijgen in jouw unieke situatie. Het Leef je Eigen Wijsheid traject is een fantastische stap in een vernieuwde richting. Hierin leer je jezelf serieus te nemen, te luisteren naar de signalen van je hart en lijf, je eigen grenzen te bewaken en lichter te leven. Laat perfectionisme en prestatiedrang los!

Investeer vandaag nog in jezelf of begin met een gratis Schijn een lichtje bij sessie waarin je mij leert kennen en ik je tips mee geef zodat je direct aan de slag kan.

‍